Աշխարհումս Ա՜խ Չիմ Քաշի
Աշխարհումս ա՜խ չիմ քաշի, քանի վուր ջա՛ն իս ինձ ամա.
Անմահական ջրով լիքն օսկէ ‘նջան իս ինձ ամա.
Նստիմ, վրէս շըվաք անիս՝ զարբաբ վրան իս ինձ ամա.
Սուչս իմացի՛, էնէնց սըպանէ՝ Սուլթան ու Խան իս ինձ ամա։
Մէջքդ սալբու չինարի պէս,ռանգդ ‘ռանզի ատլաս է,
Լիզուդ շաքար, պռօշդ ղանդ, ակռէքդ մարգրիտ ալմաս է,
Օսկու մէջն մինա արած աչքիրդ ակնակապ թաս է.
Պատուական անգին ջավայիր, լալ—Բադէշխան իս ինձ ամա։
Իս էս դարդին վո՞ւնց դիմանամ՝ մակա՞մ սիրտս ունիմ քարած,
Արտասունքս արուն շինեցիր, խիլքս գլխէս ունիմ տարած.
Նուր բաղ իս, նուր բաղչԻ մէջըն բոլորքդվարդով չա’արած.
Վըրէդ շուռ գամ բլբուլի պէս՝ սիրով սէյրան իս ինձ ամա։
Քու էշխըն ինծԻ մաստ արաւ. իս զարթուն իմ, սիրտս է քնած.
Աշխարհս աշխարհով կշտացաւ, իմ սիրտս քիզնից սով մնաց.
Եա՛ր, քիզ ինչ՞ով թարի’ անիմ՝ աշխարհումս բան չմնաց.
Կրակէ ծովեմէն դուս էկած՝ ռաշ ու ջէյրան իս ինձ ամա։
Ի՞նչ կու լի մէկ հիտըն խօսիս՝ թէ վուր Սայաթ նովու եար իս.
Շուխքըդ աշխարըս բռնիլ է՝ արեգակի դէմըն ‘ար իս.
Հուտով հիլ, միխակ, դարինչին, վարդ, մանիշակ, սուսանբար իս.
Կարմրագոյն՝ դաշտի ծաղիկ, հոտվաց շուշան իս ինձ ամա։
Սայաթ Նովա
Leave a Reply