Պլպուլն Աւարայրի
Ո՜հ դու բարեկամ այրած սրտերու
Խօսնակ գիշերոյ, հոգեակ վարդերու,
Երգէ՛ պլպուլիկդ, երգէ՛ ի սարէդ,
Զանմահ քաջքն Հայոց երգէ՛ հոգւոյս հետ։
Թադէի վանուց ձենիկդ ինձ դիպաւ,
Սրտիկս, որ ի խաչն էր կիպ, թունդ առաւ,
Ի խաչին թեւերն թռայ ու հասայ,
Գտայ զքեզ ի դաշտ քաջին Վարդանայ։
Պլպո՛ւլ, քեզ համար մեր հարքն ասացին,
Թէ չէ հաւ՝ պլպուլ մեր Աւարայրին,
Եղիշեայ հոգեակն է քաղցրախօսիկ,
Որ զՎարդան ի վարդն տեսնու կարմրիկ։
Ձմեռն յանապատ կու գնայ կայ ի լաց,
Գարունն յԱրտազ գայ ի թու’ վարդենեաց,
Երգել ու կանչել յԵղիշէին ձայն,
Թէ պատասխանիկ մ՚արդեօք տա՞յ Վարդան։
Խօսք՝ Հայր Ղեւոնդ Ալիշանի
Երաժ.Մ.Եկմալեանի
Leave a Reply