Ինձնից Այնքան Ես Բացակայ Եղել
Ինձնից այնքան ես բացակայ եղել
Որ ներիր արդէն պէտք չէ քո սէրը
Ինձնից այնքան ես բացակայ եղել
Ներիր արդէն, պէտք չէ քո սէրը։
Ես քեզ այնքան, այնքան եմ յիշել
Որ մոռացել եմ ներկայութիւնդ
Ստեղծել եմ ես մի դէմք, մի ժպիտ
Մի լուռ հայեացք, մի լուռ հայեացք
Նրանք օրինակն են ինձ որ մի դէմքի
Ինչ որ ժպիտի, ինչ որ հայեացքի
Ես քեզ սիրելիս, ‘ոխել եմ ահա
Մենութիւններից մենաւորի հետ
Դրանով եւ արտաքսել եմ
Արտաքսել եմ իմ մենութիւնը։
Խօսք՝ Ա.Կիրակոսեանի
Երաժ.Ռ.Ամիրխանեանի
Leave a Reply