Երգ Աշոտ Թաթուլի
Բարձրէն ելաւ հրամանը, տուեց Թաթուլի անունը,
Մնաք բարեաւ ազնիւ ընկերք, մօտ է կեանքիս վախճանը.
Կարմրագոյն պատանքս, բանտի պատէն մեխել են.
Դիւապաշտպան անգութ ֆերմանը գլխիս վրայկախել են։
Թող չթաղէ՛ ինձ օտարն, թողնէ՛ հողի երեսին,
Թող կատարէ՛ անգութ ֆերման գազանական հանդէսին։
Ես պաշտել եմ գաղա’ար, ուխտել եմ զոհուել ազգիս,
Կախաղանի անգութ սարսա’, չԻ ‘ոխել իմ սուրբ վճիռս։
Բայց դուք ազնիւ ընկերներ, ձեր սրտի մէջ գերեզման,
Թող Թաթուլին հանդերձներով, մահս յիշէք մշտական։
Արեւ լուսնի կարօտով, երկար տարու տանջանքով.
Էրուած, վառուած իմ կեանքին, վերջ դրեց իմ թշնամին։
Leave a Reply