Առաքելոց Վանքի Կռիւը
Պաշարման մէջ է Թարգմանչաց սուրբ վանք,
Որ զնա պատեց թուրք զօրաց փաղանգ,
Ահա կը լսուի սրբոց աղաղակ,
Ահա օգնութիւն կոչէ մեզ զանգակ։
Պաշարուած են հոն Անդրանիկ, Գէորգ,
Վաթսուն որբերով անտէր եւ անոք,
Ելէք, ո՜հ հայրեր, մի մնանք չէզոք,
Չքանդեն զվանք թուրքերն անողոք։
Զանգակի հնչիւն հասաւ մինչ Սասուն,
Օգնութիւն կանչեց զքաջ Յարութիւն,
Որ իւր հետ առաւ զկալեցի Ղազար,
Ձայնեց Համբարձման ելի՛ր, ո՜հ եղբայր։
Աւա՜ղ, այն ատեն չկար Համբարձում
Կնքած էր իւր կեանք, ննջած ի շիրմում,
Մի փոքրիկ խումբով հեւ ի հեւ ելան
Գագաթ Սիմ սարին, անդր վար իջան։
Ձայնեց՝ վանքին մէջ պաշարեալ եղբարց,
Քաջ եղէ՛ք, ահա, կ՚օգնէ ձեզ Աստուած,
Քաջին հրացան գոռաց ի բարձունս,
Դէպի վանք դիմեց հետ իր ընկերաց։
Պատահեցան հոն զօրաց շղթային,
Երեք զօրք մէկէն գլորին գետին,
Ցրուեցան զօրքեր, մօտեցան վանքին,
Բայց վիրաւորուած հասան փափաքին։
Ինկաւ եւ նոյնպէս Կալեցի Ղազար,
Անտոքայ քաջեր, ունկնդիր եղբարք,
Վանքին չորս կողմէն, տեղացին գնդակ,
Ցիրուցան ըրին թշնամու բանակ։
Յաղթութիւ՜ն եղբաարք, առինք յաղթանակ,
Հայի փրկութեան կանգնելով դրօշակ,
Կամ մեռնինք, չըլլանք մենք ազգին ծանակ։
Կամ յաղթենք, ըլլանք հայ ազգին պարծանք։
Leave a Reply