Կարօտ, Ա՜խ Կարօտ
Դեռ վարդ թօշմած տերեւի նման,
Ընկել եմ անտէր, անտեղ, անգիւման,
Ջահել հասակով սիրեցի նրան
Բայց անգութ մարդիկ խլեցին տարան։
Տարա՜ն, ախ տարան, օրերս սեւ արան,
Էս անտուն աշխարհը չի մնաց ինծի,
Ջահել հասակով սիրեցի նրան
Բայց անգութ մարդիկ խլեցին տարան։
Կարօ՜տ, ախ կարօտ, ջիկեարս է եարոտ,
Թոյլ տուէք անցնեմ երթամ եարիս մօտ,
Ճամբաս երկար է ‘շոտ ու քարոտ,
Թերեւս տեսնեմ, չմեռնիմ կարօտ։
Leave a Reply